-

کتابی که در دست دارید، داستان زندگی یک جوان افغان به نام عنایت الله است؛ یکی از هزاران جوان آواره در کوچه پس کوچه های دنیا، خسته از جنگ، استبداد، فقر، گرسنگی، تحقیر، تبعیض و استثمار؛ در «حسرت یک زندگی معمولی»؛ در جستجوی جایی اندک امن و آرام… این ترجمه را به پیشگاه نویسندگان توانمند میهنم تقدیم می کنم، به امید آن که همت کرده و گوشه هایی از داستان های پررنج میلیون ها پناهجوی افغان را که بعنوان شهروند دست چندم و یا ناشهروند در ایران زندگی می کنند، به قلم درآورند، تا پرده پیش داوری ها و تزویر عوامفریبان کنار زده شده و در پس آن سیمای انسان ها، با همه خوبی ها و ضعف های شان، شهامت ها و ترس های شان، آروزها و کابوس های شان، دیده شود.

در سنجش ها نباید پیش داوری های خود و همفکران اندک شمار خود را به جای واقعیت نشاند . ساختمان زندگی نو، بیش از آنچه مردم آن را می فهمند ومی خواهند ممکن نیست ...ملاحظه می کنید که هیچ حرکتی بدو ن خواست و اراده و آگاهی عمومی ممکن نیست و دیر یا زود تغییر مسیر خواهد داد .

می خواهیم به صد سال استثمار و بربریت و حاکمیت از بالای سر جامعه خاتمه دهیم و بر شوراها و اعمال اراده مستقیم خود مردم تاکید داریم .  امروز نیز متحدانه و با بر افراشتن پرچم #زن_زندگی_آزادی اعلام می کنیم که تنها  آلترناتیو مردمی ، اعتراضات خود ما مردم در کف خیابان برای پایان دادن به  جهنم حاکم است...عزم راسخ ما، ادامه انقلاب مان برای پایان دادن به همه بساط بربریت و ساختن دنیایی شاد و مرفه،  بدور از تبعیض و نابرابری، تحقق عدالت و دادخواهی و ساختن جهانی آزاد و برابر به دست توانای  ما مردم است. 

تا زمانی که این رژیم به دست مردم ایران نابود نشود، خطر فاجعه سرکوب داخلی و تهدید خارجی برای منطقه و جهان همچنان باقی خواهد ماند. اکنون منافع مردم ایران و جامعه جهانی در سرنگونی جمهوری اسلامی به‌طور بی‌سابقه‌ای همسو شده‌اند. امیدوارم مردم ما، با همان همبستگی ملی و شجاعت خیزش‌های «زن، زندگی، آزادی» در ۱۴۰۱، آبان ۱۳۹۸، دی ۱۳۹۶ و ده‌ها قیام‌ها و اعتراض‌های دیگر، به میدان بیایند و خود را — و جهان را — از شر ضحاک زمان و رژیم فاشیستی مذهبی اسلامی رهایی بخشند.

شعری به یاد معلم گرامی از دست رفته محمد تقی برومند (ب. کیوان)

جمله مورد علاقه ب. کیوان، که تا واپسین روزهای زندگی تکرار می کرد، این بود: «انسان باورمند به هستی، از زندگی و مرگ نمی هراسد». او با تمام وجود «باورمند به هستی» بود، میهن خود ایران ، باشندگان این سرزمین و طبیعت آن و گنجینه های شایان ادبی و فرهنگی آن را بسیار دوست داشت... اینک که او چشم بر این دنیای پرآشوب و جنگ زده، که ایران عزیز ما نیز در آتش آن می سوزد، فروبسته است، وظیفه خود می دانیم که با تکیه به میراث معنوی اش راه او را در این شرایط بس تیره، ادامه دهیم و چراغ خود برافروزیم و برای آزادی و آبادی ایران و رهایی آن از حکومت تمامیت گرا و توتالیتر اسلامی از هیچ کوششی دریغ نورزیم.

چاره‌ی کار ما در این شرایط و در پاسخ به این جنگ افروزی ها، اعتصابات و تجمعات عمومی و سراسری علیه هر گونه ستم و تبعیض و سانسور و سرکوب است. جنگ و استثمار و فلاکت بس است. این، اخطار آخر ماست. وقت آن رسیده است در کنار هم دست به کار شویم و متحدانه با جنبش دفاع از زندگی و معیشت، دفاع از آزادی بیان، تشکل، اعتصاب، تجمع، اعتراض و آزادی همه زندانیان سیاسی، در مقابل جنگ افروزان و مرتجعان و تروریست‌ها بایستیم. سازمانیابی کنیم برای پیشروی مبارزات مان و تحقق مطالبات انسانی مان یک صدا شویم.

با حمله اسراییل به مرکزهای نظامی و اتمی در ایران، آتش جنگی که سال ها در پس واژگان دولتمردان و زیر خاکستر درگیری های نیابتی و ترورهای پنهانی نفهته بود، آشکارا زبانه کشیده است. اینک برای دومین بار در زمان موجودیت حاکمیت ج.ا مردم ایران جنگی ویرانگر را تجربه می کنند... تا زمانی که نظام اسلامی پابرجاست، مردم ایران روی صلح و آرامش را نخواهند دید. زندگی در شرایط صلح پایدار منوط به ساقط شدن رژیم تمامیت گرای ج.ا است.

نظام دین سالار و تمامیت گرای کنونی، موجب انسداد سیاسی در کشور شده، هیچگونه ظرفیت و استعداد اصلاح پذیری نداشته و اکثریت بزرگ مردم ایران خواهان برچیده شده بساط آن اند. نظام اسلامی کشور ما را به چنان بن بستی رسانده است که تنها با یک تحول انقلابی (به مفهوم بنیادی در گستره های زیست محیطی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی) می توان از این وضعیت خارج شد...نظام اسلامی نه بخاطر پویایی و قدرت آن، بلکه بخاطر ضعف مفرط اپوزیسیون هنوز پابرجاست

ما درود می‌فرستیم به رانندگان اعتصابی و اعلام می‌کنیم: عزیزان! ما درد مشترک داریم. گرانی، بی‌تامینی، فقر، فساد، سرکوب، دزدی و چپاول و استثمار برده‌وار، صدای مشترک ما کارگران و مردم محروم این جامعه را می‌طلبد.

عقب نشاندن جمهوری اسلامی، نه اصلاح آن که سایش آن‌است. راهکار عقب نشاندن، در خدمت فروریزش درونی و فروپاشی تدریجی نظام است و نهایتاً زمین خوردن آن را در پی دارد. بر زمینه‌ی موفقیت در راهکار عقب نشاندن، مخالفت با نظام گسترش می‌یابد و قوام می‌گیرد تا راهبرد گذار از آن به فرجام رسد. راهکار عقب نشاندن فقط هم جنبه‌ی تعیین تکلیف با جمهوری اسلامی ندارد، بلکه بارآور رشد و بلوغ سیاسی به‌سود استقرار دموکراسی است.

پیوتر بولاخوف ردپای پاک نشدنی در فرهنگ موسیقی برجای گذاشت. بسیاری چیزها دربارۀ زندگی او ناآشکارند و بنابر گفته های دختر او یوگنیا اِ زبرویف، که خوانندۀ بزرگ نمایش آوازی شد، بازسازی شده. آفریده های موسیقیایی آهنگ ساز ارزش خود را تا به امروز از دست نداده اند. امروزه رمانس های او شنیده می شوند و از خوانندۀ بزرگ تنور یاد می کنند.

به خیزش زن و آزادی/ فریادی شد/ امانش بریدند/ ساچمه های «برادران».

روز جهانی کارگر روز اتحاد شاغل و بازنشسته است. روز اتحاد همه ما مردم علیه فقر و مشقتهای زندگی است. روز همصدایی با معلمان عزیز و فریاد تحصیل رایگان حق مسلم فرزندان ما، است. روز همبستگی با خانواده های جانباختگان فاجعه انفجار هولناک در اسکله بندر رجایی و مردم در بندر عباس است . ما همکاران در بخش های مختلف صنعت نفت، از جمله همکاران پیمانی، ارکان ثالث، همکاران استخدام رسمی و بازنشستگان نفت که همگی مطالباتی بر روی زمین مانده و پاسخ نگرفته ای داریم را به گرامیداشت روز جهانی کارگر و پیگری خواستهایمان فرا میخوانیم.

در جامعه‌ی ما حضور زنان، افزون بر بازار کار رسمی (با سهمی اندک، حتی کم‌تر از پاکستان) و غیررسمی، در صحنه‌های مختلف اجتماعی از جمله دانشگاه، آموزش و پرورش، رسانه، هنر، ادبیات، ورزش و …. پایه‌ی مادی جنبشی را فراهم کرده است به نام جنبش زنان که نه حکومت و نه جنبش‌های موجود نمی‌توانند و نتوانسته‌اند آن‌را نادیده بگیرند، چنانچه در جنبش «زن، زندگی، آزادی» نه تنها حاکمیت را به‌طور جدی به چالش کشید بلکه از آن پس شعار «زن، زندگی، آزادی» به یکی از شعارهای اصلی بسیاری از جنش‌های سیاسی، اجتماعی و صنفی تبدیل شده است.

طبقۀ کارگر برای تغییر سرنوشت و رهائی خود و اکثریت عظیم مردم زحمتکش، باید نظام سرمایه داری که عامل فقر، فلاکت و بدبختی توده های زحمتکش است را به زیر بکشد و جامعه ای عاری از ظلم و ستم بر پایه آزادی و رفاه اجتماعی و حذف استثمار بنا کند. طبقه کارگر بدون مبارزه متشکل و پیگیر و بدون تغییر بنیادی در کل نظام اقتصادی و سیاسی سرمایه داری حاکم، نمی تواند به رفاه و آسایش نایل گردد و اراده سیاسی خود را در جامعه اعمال نماید. حاکمیت سیاسی موجود، مدافع سرمایه داری در یکی از ستم کارترین و عقب مانده ترین شکل های آن است. مبارزه مستقل کارگران در پیوند با زحمتکشان شهر و روستا به ویژه پیوند با جنبش های اجتماعی و مترقی جاری زنان، بازنشستگان، جوانان و خلق های زیر...

اول ماه می روز اعتراض به کل این نظام مبتنی بر بردگی مزدی و بربریت سرمایه‌داری است، روز ایستادگی علیه تمامی رنج‌ها و مصائبی‌ست که ریشه در سلطه‌ی سرمایه دارد. از همین رو روز جهانی کارگر تنها به طبقه‌ی کارگر مربوط نیست، بلکه مربوط به همه‌ بخش‌های جامعه‌ی تحت ستم و تبعیضات اقتصادی، اجتماعی، جنسیتی، قومی و مذهبی و غیره است.,. اول می را در کارخانه، خیابان، مدرسه، بیمارستان، و همه جای جامعه، با شکوه بیشتری گرامی بداریم. با خانواده‌های‌مان در این روز تاریخی همراه شویم، "زن، زندگی، آزادی" را فریاد بزنیم و با صفی متحد و سراسری، عزم خود را برای پایان دادن به مناسبات کنونی اعلام کنیم.

آواز زن، پژواک آزادی است. سرکوب این صدا، سرکوب آزادی جهانشمولی است که زن ایرانی حق آن را دارد. ما متحد و همبسته در کنار تمام زنانی که با صدا، آواز و هنرشان به جنگ ظلم و تاریکی می‌روند، ایستاده‌ایم.

جهان در آشوب است. آشوب دایم یا نظمی از پنج کشور که بین خود تفاهم دارند و این نظم زیبایی نخواهد بود و ارزش ها در آن نقش بزرگی بازی نخواهند کرد. ولی این پنج کشور می توانند بین خود قاعده هایی را رعایت کنند که در مورد خودشان صادق است و آنها را اجرا کنند، چرا که در نهایت آنها بهره وران رعایت این قاعده ها هستند.

همه ما از آپارتاید جنسیتی حاکم، یعنی ستمگری، تبعیض و تحقیر سیستماتیک روزانه علیه زنان تحت قوانین اسلامی، به ستوه آمده‌ایم. همه ما از فقر، نابرابری، شکاف عظیم طبقاتی، فساد، غارت، سرکوب افسارگسیخته و تهدید دائمی اعدام بیزاریم....ما می‌خواهیم به یک قرن ستم، استثمار، بردگی و اعمال قدرت از بالا پایان دهیم و جامعه‌ای انسانی بنا کنیم. بر سر خواسته‌های برحق خود هم‌پیمان می‌شویم: